لذت بیماری در پرتو حکمت بیماری از منظر صحیفه سجّادیّه

مقدمه و هدف:  یکی از واقعیت های انکارناپذیر در زندگی دنیوی، درد و بیماری است. هدف این پژوهش، بررسی بینش و نگرش امام سجّاد (ع) نسبت­به بیماری است و اینکه از منظر صحیفه سجّادیّه، بیماری پدیده ای خوشایند و لذت­بخش بوده یا پدیده ای ناخوشایند و نفرت­انگیز است؟! مواد و روش ها: با توجه به هدف پژوهش، مواد تحقیق، بررسی نیایش ها و آموزه های امام سجّاد (ع) و صحیفه سجّادیّه را شامل می­شود؛ بنابراین از روش تحلیل محتوایی به صورت تحلیل کیفی استفاده­شده­است. نتایج: از ، مطالعه و بررسی صحیفه سجّادیّه در این زمینه نتایج زیر به­دست­آمد:1- باید منزلت بیماری در حکمت الهی را درک و حس­کرد.2- پیشگیری از بیماری، کاری عاقلانه، عالمانه و آرامش بخش است.3- بیمار با «پذیرش بیماری» زمینه ای اساسی و اصولی برای درمان فراهم­می کند.4- در پرتو حکمت بیماری، شکرگزاری نسبت­به بیماری، جایگاهی مناسب می­یابد.5- باورهای دینی، نشاط و رضامندی را حتی در حالت بیماری به انسان هدیه­می کند.6- خویشتنداری نسبت­به بیماری، آثار و برکاتی در زندگی دنیوی و حیات اخروی دارد.7- انسان عاقل و معتقد هم از روش های پیشگیری بهره­می برد و هم از روش های درمانی در صورت گرفتارشدن به بیماری سودمی جوید. نتیجه گیری: هر انسانی می تواند به «لذت بیماری» در پرتو «حکمت بیماری» نائل­آید و به سلامتی و آرامش درونی برسد؛ البته این قاعده و قانون درباره «بیماری های جسمی» است. و بررسی نحوه برخورد با «بیماری های روحی» به پژوهشی دیگر نیازدارد.